Al schrijvend neem ik je mee in mijn wereld. Voel je vrij om te reageren of iets terug te geven als dit je raakt. Je bent van harte welkom.
Het verhaal gaat verder. Feit is trouwens, dat onze wegen elkaar in praktische zin veelvuldig kruisen met opgroeiende kinderen en het gegeven dat we bij elkaar in de buurt wonen. Hoewel het allemaal nog kersvers is (5 dagen wel te verstaan), heb ik een enorme verschuiving ervaren. Een kleine drie weken gelden kwam ik haar onverwacht tegen en heb ik voor het eerst in mijn volwassen leven bewust ervaren hoe de stressrespons “freeze” voelt. Overduidelijk raakte ik toen compleet van de wijs door haar te zien. Vermoedelijk mede doordat het al bijna 3 maanden stil was en er daadwerkelijk niets van reactie of antwoord kwam. Na de “freeze” heb ik er natuurlijk meteen weer op gewerkt (zowel zelf als met een collega die heel adequaat haar hulp aanbood). Stress eraf en onderliggende behoeften transformeren. Intussen is de radiostilte natuurlijk vorige week doorbroken. Zijn er bij mij van binnen verschillende lagen van emoties getransformeerd. En gisteren ontstond onverwacht snel het moment dat ik haar weer zou zien. Hoewel ik even ervoer “ok, moedig zijn nu” (ik had ook kunnen kiezen voor uitstel) en ik geen idee had of en hoe ik haar zou spreken, kon ik er compleet ontspannen naartoe. Ik heb geen moment ongemak ervaren met het gegeven dat ik compleet genegeerd werd door haar (iemand anders stond mij te woord). Ik heb geen seconde interne reacties gevoeld als “zoek het maar uit” of “je kookt maar gaar in je eigen sop”. Ik ervoer uitsluitend vrede en liefde. Ik “denk” te hebben geregistreerd dat zij ongemak ervoer door mijn aanwezigheid. Het enige waartoe ik geneigd was, was haar een hartelijke knuffel te geven om haar te laten ervaren “het is helemaal ok”.
Ik ben ontzettend dankbaar dat ik dít mag ervaren. En ook dat dat zó snel al mogelijk is. Wat een groots cadeau.
En ik heb geen idee of de situatie zich ooit zal voordoen, maar ze is van harte welkom, mocht ze weer contact willen (anders dan praktisch omdat onze wegen elkaar veelvuldig kruisen). En mocht het zover komen, dan zal ik óók in dit contact goed naar mijn eigen behoeften en grenzen luisteren.
Ik hoop je hiermee te inspireren. Hoe ingewikkeld het soms ook lijkt: liefde en vrede ervaren is daadwerkelijk mogelijk.
Wow…. wat kan verdriet intens zijn. Dat heb ik vorige week mogen ervaren. Soms kom je tot de conclusie dat verwachtingen en behoeften in een bepaalde relatie (nee, niet ons huwelijk gelukkig!) niet (meer) bij elkaar passen. En dat is dan het moment dat wegen (weer) scheiden van elkaar. Zo ging het ook in deze vriendschap. Hoewel ik haar niet graag kwijt wilde als vriendin ervoer ik meermaals dat onze behoeften dusdanig van elkaar afwijken dat de relatie eindig leek. Half juni kreeg ik opnieuw te horen kreeg dat “het anders moest”. Geen idee wat ik nog uit de kast moest trekken om wel “ok bevonden” te worden. Duidelijk was wel dat “het” (disfunctioneren) bij mij werd neergelegd. Nadat ze wat ruimte nodig had, kwam daar (na drie maanden radiostilte, die ik heb ervaren als emotionele isolatie) vorige week ineens een ijskoud appje dat de vriendschap over was.
En tóch doet dat pijn. Verdriet heeft vele lagen én het biedt veel inzichten én groeimogelijkheden. En uiteindelijk levert loslaten ook hier weer ruimte op voor nieuwe processen én nieuwe vriendschappen.
Een lieve collega heeft mij de afgelopen maanden enorm geholpen met het doorleven van dit proces. Ter inspiratie deel ik wat aspecten.
Wat goed is om te weten, is dat deze lieve (helaas inmiddels ex-) vriendin mij absoluut niet wilde kwetsen. Dat heeft ze (vóór haar ‘pauze’) benadrukt en ik weet dat dit uit haar hart komt. En hoewel het haar intentie niet was, is deze pijn tóch ontstaan.
Feit is… iedereen handelt (en spreekt én luistert) op basis van zijn/ haar eigen programmatuur en daarmee zijn/ haar persoonlijke beleving van de wereld. En haar programmatuur en beleving over onze vriendschap en de afloop hiervan zijn even waar als de mijne. De keuzes en gedragingen van een ander veranderen kunnen we niet. En elkaar (proberen te) begrijpen lukt ook niet altijd. Soms verzacht het de pijn wat als je snapt wat de ander beweegt, al verandert dat de uitkomst niet.
We hebben het er in mijn ogen dan ook mee te doen. In vrede kunnen zijn met wat zich aandient, dát is de kunst. Dat geldt ook voor mij in de omschreven situatie. Ik heb allerlei emotionele lagen de revue laten passeren en wellicht volgen er meer. Ik ben ook heel boos geweest bijvoorbeeld. Maar zo kwam er gisteravond ineens (toevallig?) een foto van vorig jaar in mijn telefoonscherm naar voren waarin we heerlijk op dezelfde golflengte in de natuur waren met elkaar en beide volop genoten (en dat gelukkig hebben vastgelegd). Een prachtig moment én het besef dat dat voorbij is, is nu ‘wel even gek’. Ik heb me er niet tegen verzet. Alle opkomende emoties leveren immers waardevolle inzichten op.
Het proces wat ik doormaak past naadloos bij de herfst. Loslaten, óók of wellicht juist als je geen grip hebt. Als je niet krijgt waarnaar je verlangt. Als (opnieuw) blijkt dat wij zelf niet alles in de hand hebben (wat misschien ook maar goed ook is?). Hoe ingewikkeld dat ook is. En hoe ‘zwak’ dat ook mag lijken. Het kan voelen als opgeven. Toch zijn wij mensen nou eenmaal niet bij machte “het grote geheel” te sturen, hoe hard we ook ons best doen. Ook dat besef is onderdeel van het loslaten. Meebewegen met waar de stroom ons naartoe leidt.
Er was eens een vrouw van 45 jaar, die wat problemen ervoer met haar gebit. Het was de kaakchirurg die recent tegen haar zei: “Ik kan aan je gelaat zien dat je je verbijt.” Hij sloeg de spijker op zijn kop. Ze had op eigen kracht, niet één, maar twee kiezen kapot gebeten… Pas toen deze voor haar onbekende man zonder blikken of blozen de vinger op de zere plek legde, was ze verwonderd en tegelijkertijd ook aangeslagen. Dat hij óók op deze manier kijkt naar wat zich laat zien deed haar écht goed! Hij wist iets te benoemen, waar ze zich nog niet bewust van was, dat is natuurlijk altijd waardevol. Ze was onder de indruk van hoe desastreus zo’n onderbewust patroon kan zijn en hoeveel kracht je als mens in je hebt, dat je zelfs in staat bent ivoor kapot te bijten. Ze vindt zichzelf helemaal niet sterk en had haar eigen kracht dan ook heel anders ingeschat. Ze is vervolgens haar (onderbewuste) onderliggende frustratie en boosheid gaan onderzoeken. En wat ze tegenkwam was eigenlijk wel een rode draad in haar leven. Er was haar veel aan gelegen conflicten te voorkomen en iedereen te behagen. Eén uitzondering daargelaten, namelijk wanneer haar rechtvaardigheidsgevoel de overhand kreeg. Dan sloeg pleasen om in knokken (wat overigens ook een stressreactie is). Wanneer er een potentieel conflict dreigde behaagde ze de betrokken(en) volautomatisch. Dit ontstaat vanuit een stressreactie (“Oh help, hier kan een conflict ontstaan, ik moet nu alles uit de kast halen om dat te voorkomen!”). Ze was zich hier tot het bezoek aan de kaakchirurg niet van bewust. In een stressreactie (of dat nou vechten, vluchten, bevriezen of pleasen is) kunnen mensen niet nuchter nadenken, laat staan voelen wat er in ze omgaat (behalve paniek). De vrouw ging hiermee dus geheel onbewust, keer op keer, compleet aan zichzelf voorbij. Ze voelde vooral boosheid en frustratie naar zichzelf als het haar niet naar haar eigen (!) tevredenheid lukte de ander te behagen. Het onderkennen dat ze boosheid ervoer naar een ander (bijvoorbeeld omdat ze zich afgewezen of niet gehoord voelt), laat staan het (h)erkennen en uitspreken van frustratie en boosheid was tot voorkort niet op een gezonde manier mogelijk. Ze verbeet zichzelf dusdanig, dat haar gebit eronder leed. Wat de dame al wél wist, is dat onder stressreacties altijd een schat verborgen ligt, namelijk een onderliggende behoefte die zich meldt. In bovengenoemd geval kwam er een “er is ruimte voor mij” behoefte naar boven bij de vrouw. Het is nog wat wennen voor haar (het karrespoor liep immers al 45 jaar anders), maar het geeft ademruimte nu ze ook boosheid mag ervaren en kan uiten. Dit blijkt toch veel gezonder te zijn dan “je verbijten”. Wat haar leven vooral aangenamer maakt, is dat ze zich steeds meer bewust wordt van haar eigen behoeften. En dat ze daarmee beter voor zichzelf kan zorgen. Gelukkig kwam er een bekwaam kaakchirurg op haar pad, die de vernielde gebitselementen gaat reconstrueren, wanneer de tijd daar rijp voor is.
En ze leefde nog lang en gelukkig.
Soms wil je gewoon sneller. Sneller veranderen. Sneller begrijpen. Sneller herstellen. “Gewoon even doordoen”.
Ik merk dat bij mezelf. Mijn schouderblessure duurt nu al maanden (en wisselt qua intensiteit). Natuurlijk wil ik ervan af. Liever vandaag dan morgen. Ik heb van alles geprobeerd: blijven bewegen (tijdelijk) obv pijnstillers (want rust roest, werd me verteld), aanpassen, volhouden. Voor anderen zorgen, terwijl mijn schouder mij riep. Bij mij werkt doorgaan (en negeren) averechts. Mijn lichaam vraagt al langere tijd om rust. Toch heb ik mezelf de benodigde rust vaak onthouden. Omdat ik vooruit wil. En… heel eerlijk…. geduld is niet mijn sterkste eigenschap.
Ik zie het ook bij coachees. Mensen die serieus en moedig aan zichzelf werken en soms zo graag en zo snel iets willen veranderen. Alsof je jezelf ergens doorheen moet duwen. En als we dan om ons heen kijken, naar de natuur, blijkt dat alles precies op tijd ontpopt. Alles kent zijn eigen plaats en tijd. Je kunt aan een ontkiemend zaadje gaan trekken natuurlijk. Maar het versnelt het groeiproces niet. Sterker nog, er bestaat een kans dat je het stuk maakt. En dan groeit er misschien helemaal niets meer.
Zo werkt het ook met persoonlijke groei, het heeft haar eigen ritme. Het is niet maakbaar, niet afdwingbaar, het laat zich niet forceren. Niemand heeft iets te zeggen over het tempo van de natuur. En daarmee ook niet over het tempo van onze innerlijke processen. Wat we wel kunnen doen, is zorgen voor optimale omstandigheden: passende voeding, aandacht, licht én rust. En vertrouwen dat het proces zijn weg vindt.
En ja, die balans tussen actief de verantwoordelijkheid nemen en in beweging komen én ruimte laten, tussen actie en overgave… dat blijft ook voor mij een zoektocht. Inmiddels weet ik: als iets voelt alsof ik eraan moet trekken of duwen, dan probeer ik het plantje uit het zaadje te trekken. Tijd om te verzachten. Te vertragen. Te luisteren en de natuur de tijd te geven.
Rust is niet altijd stilstand (en daarmee achteruitgang) en leid niet altijd tot roest, het kan ook zorgen voor . Ik verwelkom en omarm rust als mogelijkheid tot (onzichtbaar) herstel en groei.
KvK: 01170539 – Privacyverklaring – Algemene Voorwaarden – Inschrijven Nieuwsbrief
