Er was eens een vrouw van 45 jaar, die wat problemen ervoer met haar gebit. Het was de kaakchirurg die recent tegen haar zei: “Ik kan aan je gelaat zien dat je je verbijt.” Hij sloeg de spijker op zijn kop. Ze had op eigen kracht, niet één, maar twee kiezen kapot gebeten… Pas toen deze voor haar onbekende man zonder blikken of blozen de vinger op de zere plek legde, was ze verwonderd en tegelijkertijd ook aangeslagen. Dat hij óók op deze manier kijkt naar wat zich laat zien deed haar écht goed! Hij wist iets te benoemen, waar ze zich nog niet bewust van was, dat is natuurlijk altijd waardevol. Ze was onder de indruk van hoe desastreus zo’n onderbewust patroon kan zijn en hoeveel kracht je als mens in je hebt, dat je zelfs in staat bent ivoor kapot te bijten. Ze vindt zichzelf helemaal niet sterk en had haar eigen kracht dan ook heel anders ingeschat. Ze is vervolgens haar (onderbewuste) onderliggende frustratie en boosheid gaan onderzoeken. En wat ze tegenkwam was eigenlijk wel een rode draad in haar leven. Er was haar veel aan gelegen conflicten te voorkomen en iedereen te behagen. Eén uitzondering daargelaten, namelijk wanneer haar rechtvaardigheidsgevoel de overhand kreeg. Dan sloeg pleasen om in knokken (wat overigens ook een stressreactie is). Wanneer er een potentieel conflict dreigde behaagde ze de betrokken(en) volautomatisch. Dit ontstaat vanuit een stressreactie (“Oh help, hier kan een conflict ontstaan, ik moet nu alles uit de kast halen om dat te voorkomen!”). Ze was zich hier tot het bezoek aan de kaakchirurg niet van bewust. In een stressreactie (of dat nou vechten, vluchten, bevriezen of pleasen is) kunnen mensen niet nuchter nadenken, laat staan voelen wat er in ze omgaat (behalve paniek). De vrouw ging hiermee dus geheel onbewust, keer op keer, compleet aan zichzelf voorbij. Ze voelde vooral boosheid en frustratie naar zichzelf als het haar niet naar haar eigen (!) tevredenheid lukte de ander te behagen. Het onderkennen dat ze boosheid ervoer naar een ander (bijvoorbeeld omdat ze zich afgewezen of niet gehoord voelt), laat staan het (h)erkennen en uitspreken van frustratie en boosheid was tot voorkort niet op een gezonde manier mogelijk. Ze verbeet zichzelf dusdanig, dat haar gebit eronder leed. Wat de dame al wél wist, is dat onder stressreacties altijd een schat verborgen ligt, namelijk een onderliggende behoefte die zich meldt. In bovengenoemd geval kwam er een “er is ruimte voor mij” behoefte naar boven bij de vrouw. Het is nog wat wennen voor haar (het karrespoor liep immers al 45 jaar anders), maar het geeft ademruimte nu ze ook boosheid mag ervaren en kan uiten. Dit blijkt toch veel gezonder te zijn dan “je verbijten”. Wat haar leven vooral aangenamer maakt, is dat ze zich steeds meer bewust wordt van haar eigen behoeften. En dat ze daarmee beter voor zichzelf kan zorgen. Gelukkig kwam er een bekwaam kaakchirurg op haar pad, die de vernielde gebitselementen gaat reconstrueren, wanneer de tijd daar rijp voor is.

En ze leefde nog lang en gelukkig.