Soms wil je gewoon sneller. Sneller veranderen. Sneller begrijpen. Sneller herstellen. “Gewoon even doordoen”.

Ik merk dat bij mezelf. Mijn schouderblessure duurt nu al maanden (en wisselt qua intensiteit). Natuurlijk wil ik ervan af. Liever vandaag dan morgen. Ik heb van alles geprobeerd: blijven bewegen (tijdelijk) obv pijnstillers (want rust roest, werd me verteld), aanpassen, volhouden. Voor anderen zorgen, terwijl mijn schouder mij riep. Bij mij werkt doorgaan (en negeren) averechts. Mijn lichaam vraagt al langere tijd om rust. Toch heb ik mezelf de benodigde rust vaak onthouden. Omdat ik vooruit wil. En… heel eerlijk…. geduld is niet mijn sterkste eigenschap.

Ik zie het ook bij coachees. Mensen die serieus en moedig aan zichzelf werken en soms zo graag en zo snel iets willen veranderen. Alsof je jezelf ergens doorheen moet duwen. En als we dan om ons heen kijken, naar de natuur, blijkt dat alles precies op tijd ontpopt. Alles kent zijn eigen plaats en tijd. Je kunt aan een ontkiemend zaadje gaan trekken natuurlijk. Maar het versnelt het groeiproces niet. Sterker nog, er bestaat een kans dat je het stuk maakt. En dan groeit er misschien helemaal niets meer.

Zo werkt het ook met persoonlijke groei, het heeft haar eigen ritme. Het is niet maakbaar, niet afdwingbaar, het laat zich niet forceren. Niemand heeft iets te zeggen over het tempo van de natuur. En daarmee ook niet over het tempo van onze innerlijke processen. Wat we wel kunnen doen, is zorgen voor optimale omstandigheden: passende voeding, aandacht, licht én rust. En vertrouwen dat het proces zijn weg vindt.

En ja, die balans tussen  actief de verantwoordelijkheid nemen en in beweging komen én ruimte laten, tussen actie en overgave… dat blijft ook voor mij een zoektocht. Inmiddels weet ik: als iets voelt alsof ik eraan moet trekken of duwen, dan probeer ik het plantje uit het zaadje te trekken. Tijd om te verzachten. Te vertragen. Te luisteren en de natuur de tijd te geven.

Rust is niet altijd stilstand (en daarmee achteruitgang) en leid niet altijd tot roest, het kan ook zorgen voor . Ik verwelkom en omarm rust als mogelijkheid tot (onzichtbaar) herstel en groei.